Cerkak Gitar Tuwa

Gitar Tua

“Uhuk,,,uhuk,,,.” bledhug saka barang-barang tua kang kemabur ing ruangan iku agawe bapak lan anak lanang mengguk.

“Andi, alon-alona olehmu sulak-sulak. Bledhuge iki lho, agawe mengguk.” ujar bapak marang anakke.
“Inggih, Pak,” sumaure, “Pak, menika napa?” Andi bukak tas ireng kanthi ati-ati, “walah,,,gitar.”, ujare Andi bungah. Andi mandengi sinambi ngelus-elus gitar iku. Bledhug ing tas gitar iku bisa nyasmitani yen gitar iku ora pernah dimainke.

“Bapak saged main gitar ta?” pitakone Andi marang bapakne.

Bapakne mung meneng, “Pak, mbok kula diajari main gitar.” panjalukke Andi.

“Iya, age, gitare diresiki dhisik!” dhawuhe Bapak.

“Inggih, Pak.”

Andhi ngelapi gitar tua karo kain kanthi alon-alon. Gitar tua iku dhuweni warna ireng doff merk Yamaha sinh kacetak timbul. Andi uga ngelapi alon-alon tulisan Yamaha alon-alon nganti kempling. Amarga wis ora sabar sinau main gitar,Andi ngundang bapakne,

“Bapak, ayo, kula diajari main gitar.” ujare Andi kanthi manja-manja.

“Iya, kene gitare tak nyoba mainke dhisik.” bapake Andi nggenjreng gitare, mainke lagune band Dewa 19, Kangen. Mainke lagu Kangen, bapakne dadi kelingan jaman SMAne. Jaman-jaman kang ora bisa dilalekake amarga saka jaman kuwi bapakne Andi bisa ngrasakake katresnan kang sejati.

***

Suket-suket ijo inga taman dadi ambruk nalika dilungguhi wong loro lanang wadon. Teguh lan Kinanthi. Kalorone duweni kakancan kang raket banget. Nalika iku, Teguh lagi main gitar, Kinanthi lagi nyanyi. Teguh lan Kinanthi pancen seneng musik. Selera musik kalorone uga padha, mula bisa kakancanan raket banget nganti saiki.

“Kin, bali saiki yo!” pangajake Teguh marang Kinanthi.

“Hem,,, kok kesusu bali ki arep selak apa?” saure Kinanthi.

“Lah, suwi-suwi bosen ning kene. Yawis, jeng-jeng wae yo?” usule Teguh.

“Sarrrujuuuuk...” kandhane Kinanthi bungah.

Anom loro iku lumaku jejeran menyang sawijining pusat beblanjan utawa mall ing madya kutha. Kayata adate, Teguh lan Kinanthi langsung pinuju ing toko kang adol alat-alat musik. Sadurunge malebu ing toko, kawigatene Teguh langsung pinuju ing etalase toko. Etalase toko iku ana gitar ireng doff kang apik banget.

“Wah...” Tembunge Teguh kamitenggengen.

“Ana apa, Guh?” Pitakone Kinanthi sinambi ngepuk pundhake Teguh. Teguh nglirik sinambi mesemi Kinanthi banjur balik delengi gitar ireng mau.

“Hem, aku mudeng maksudmu. Kepingin gitar iku ta?” Celathune Kinanthi sinambi mliriki Teguh, “Ayo, jajal takon regane marang SPG!” Sambunge Kinanthi. Tanpa ngenteni Kinanthi, Teguh langsung malebu toko iku. Kinanthi mung dlongop, nanging ora suwi langsung marani Teguh. Durung nganti ketemu olehe goleki, nanging Teguh wis ana ing burine Kinanthi. Kinanthi noleh memburi, kedelok praupane Teguh kan sedhih banget. Kinanthi bingung, amarga maune praupane Teguh bungah banget nanging saiki malah sedhih banget kaya bocah cilik kang kelangan permen.

Kinanthi takon, “Ana apa, Guh? Kok sajake sedhih banget?”

 “Aku ra sida kepingin gitar iku ah.” Semaure Teguh lemes.

“Lha kenapa? Gitare apik,,, keren kaya ngono kok ora sida kepingin?

Teguh ambegan dhawa banjur semaur, “Regane larang banget, kaya sanguku setengah taun. Yen misale nyelengi ya tetepa ora bakal bisa dak tuku.”

“Wis, ora susah sedhih maneh. Mlaku-mlaku meneh yo.” Pangajake Kinanthi sinambi narik tase Teguh. Teguh mung manut ngetutke Kinanthi. Kinanthi ngeculke tase Teguh banjur piniju ing counter es krim, tuku es krim loro. Sakbubare bayar, Kinanthi ngelungke es krim siji marang Teguh sinambi mesem, “Nyoh, mangan es krim wae.” Teguh nampani es krim banjur diklamuti.

“Enak ta, Guh?” Celathune Kinanthi. Teguh manthuk-manthuk mesem.

Kalorone lanjut lumaku maneh. Nalika lumaku Kinanthi lan Teguh asyik gojeg lan guneman. Saking asyike, kalorone ora gatekake dalan ing ngarep. Bola-bali Kinanthi utawa Teguh nabrak wong liya kan lagi lumaku ing ngarepe, bola-bali uga kalorone diseneni wong-wong iku. Nanging tetep ora digagas. Nganti nalika nabrak wong wadon, Teguh meneng cep klakep delengi wong wadon iku. Pranyata Teguh kesengsem marang wong wadon iku.

“Aduh,,, klambiku kotor iki. Pliket maneh.” Tembunge wong wadon sinambi ngelus-elus klambine sing kena es krime Teguh, “piye ta, Mas? Mbok sampeyan ki yen lumaku delok-delok dalan!” Sambunge.

“Eh,,,em,,ngapurane ya, Bak.” Celathune Teguh gagap. Wong wadon mau mung meneng banjur lunga. Deleng kedadean mau, Kinanthi guyu ngakak.

“Hahaha... Sokur! Mulane, yen lumaku ki mbok aja dlenger.”

Teguh ora sumaur apa-apa. Dheweke mung mesam-mesem. Kinanthi malah bingung deleng tanggepane Teguh, amarga adate yen diece Kinanthi mesthi wales, “Guh, kowe ki ana apa? Mesam-mesem. Anaeh tenan kowe. Edan po?” Teguh delengi Kinanthi sinambi mesem, “Ora ana apa-apa. Wis, balik wae yo. Wis sore ki.” Sunaure Teguh kang gawe Kinanthi tambah bingung nanging tetep manut. Kalorone balik menyang omahe dhewe-dhewe.

***

Wayah wengi. Teguh mainke gitare ing ngisor langit peteng kang kebak lintang-lintang. Dheweke lagi ngeling-eling kedadean mau awan. Eling marang gitar ireng kang dipengini, nanging ora bakal bisa tuku amarga regane larang banget. Kedadean kapindo kang narik kawigatene Teguh yaiku nabrak wong wadon. Wong wadon ayu kang gawe Teguh kesengsem.

“Heuhft...” Teguh ambegan dhawa, “Wong wadon mau ayu tenan. Manis lan katon anggun. Kenapa mau ora tak ajak kenalan ya? Umpama aku duwe pacar kaya wong wadon mau, wuih,,mesthi aku makmur.” Celathune Teguh sinambi mesam-mesem delengi lintang-lintang.

***

Jam beker muni seru, swarane ngebaki kamar. Teguh nyaut jam kang ana ing meja sisih dipane, kanthi mripat isih riyip-riyip delengi jam. Teguh tangi jenggirat nalika ngerti yen wis jam 06.15 banjur adhus bebek, salin cepet-cepet, langsung lumayu metu. Nalika lewat meja makan, dheweke sungkem marang wong tuane lan kang mase.

“Bu, kula sekolah rumiyin inggih.” Celathune nalika sungkem marang ibune kanthi grusa-grusu.

Ibune ngendika, “Le, mbok sarapan dhisik!”

“Boten, Bu. Sampun telat niki.” Semaure Teguh sinambi ngombe sagelas susu kanthi, “Ah... Kesah sekolah rumiyin. Assalamualaikum.”

“Waalaikumsalam.” Sumaure wong tua lan kang mase bebarengan.

Teguh lumayu pinuju halte bus kang ana ing prapatan kulon omahe. Dheweke nyegat bus sinambi niliki jam tangan. Saka kadohan katon bus nyedhak ing halte. Sanajan wis kebak penumpang, nanging Teguh nekat melbu bus nalika wis mandheg ing halte. Bus lumaku miyak motor-motor kang uga lagi lumaku ing dalanan. Teguh ingak-inguk ngarep bus. Saka jero bus, sekolahe wis rada katon. Kanthi ancang-ancang mudun, Teguh bengok, “SMA Perwira, Pak!” Sanalika bus mandheg. Tegu mudun saka bus. Lumayu sabantere nalika ngerti yen gerbange arep ditutup. Atine lega banget bareng bisa melbu gerbang, kamangka kurang sithik gerbange ditutup. Ora suwe olehe leren, dheweke lumayu maneh menyang kelase. Kelase katon sepi swara, iku sasmitane Bu Ike, guru basa jawa, wis ana ing jero. Teguh rada ayem amarga Bu Ike guru sing ora galak nanging dheweke tetep ora penak atine marang Bu Ike. Alon-alon Teguh buka lawang kelase, sirahe nginguk menjero kanca-kanca lan Bu Ike delengi dheweke. Teguh mesemi Bu Ike, “Nuwun sewu, abau. Kula telat.”

“Ya, wis ndang cepet lungguh, Mas!” Dhawuhe Bu Ike.

“Matur nuwun, Bu” Teguh nuju palungguhane sing jejeran kari Kinanthi. Mripate pinuju ing bocah wadon kang lungguh ana ing ngarep palungguhane. Bocah wadon iku bocah wadon kang kala wingi ditabrak Teguh. Atine dedeg pyar nalika ngerti yen bocah wdon sing lungguh ing ngarepe iku bocah wadon kang gawe Teguh kesengsem.

“Guh, kowe ngerti? Bocah ngare iku sing mbok tabrak wingi. Bocahe murid anyar. Jenenge Dewi.” Celathune Kinanthi.

Teguh mung meneng ngrungoke celathune Kinanthi, nanging sejatine atine Teguh bungah banget. Sanalika teguh mikir, “Wah, yen ngene angen-angenku duwe pacar Dewi bisa kalakon.” Batine Teguh mesam-mesem.

“Mas Teguh, kenapa mesam-mesem? Kesambet po?” ngendikane Bu Ike, kanca-kancane padha guyu, “Wis, aja padha ribut, Cah. Ike arep menehi tugas kelompok. Tugase gawe pacelathon nganggo basa krama kang katindhakake dening wong loro. Saiki ayo paga itungan siji nganti limalas sateruse. Em, saka kowe, Mas.” Sambunge Bu Ike kanthi ngecungke drijine pinuju muride kang lungguh ing cedhak lawang. Murid-murid padha manut itungan siji nganti limalas. Itungan wis pungkas. Kabeh murid wis padha oleh pasangane dhewe-dhewe. Teguh kaget nalika ngerti yen pasangane iku Dewi. Kaget nanging bungah mesthine.

“Guh, awake dhewe ora sakelompok.” Tembunge Kinanthi.

“Iyo, pancen. Lha kowe kelompoke sapa?” pitakone Teguh.

“Aku kelompokan karo Siwi, kowe?” Kinanthi balik takon.

“Aku karo Dewi.” Jawabe cendheg.

“Hahaha... Laik kowe. Wingi kowe bar nabrak Dewi, saiki malah kelompokan.” Celathune Kinanthi.

“Ah, ora wedi aku.”

“Alah, gaya. Yawis, aku arep nemoni Siwi dhisik.” Kinanthi lumaku menyang papan palungguhane Siwi ninggalke Teguh dhewekan.

Teguh maju mundur, bingung kepiye carane ngomong karo Dewi. Dheweke isih ora kepenak marang Dewi gara-gara perkara wingi.

“Teguh.” Krungu swara kalem saka buri awake Teguh. Swara kalem kang gawe tentreming atine Teguh iku swarane Dewi. Teguh kanthi alon-alon malik awake madep buri. Delengi pasuryan manis ing ngarepe, teguh dadi kaku. Dheweke mung meneng ora sumaur apa-apa.

“Kowe Teguh ta?” Tembunge Dewi maneh. Teguh mung manthuk-manthuk.  

“O yawis. Awake dhwe kan sakelompok. Lha mending garape mulai sesuk ning omahku ya. Tak enteni jam 09.00”  Celathune Dewi kalem.

Sepisan maneh teguh mung manthuk-manthuk. Dewi lumaku maju lewati Teguh. Teguh delengi awake Dewi saka buri nagnti lakune Dewi wis ora katon maneh. Atine rumangsa gela. Lambene cep klakep ora bisa sumaur apa-apa nalika dijak omong Dewi. Teguh rumangsa kaya wong goblog.

***

Ora kaya adate, dina minggu Teguh tangi gasik banget. Nanging pancen ora aneh, amarga dheweke ora bisa turu mikirke kerja kelompok bareng Dewi, bocah wadon kang gawe Teguh kesengsem, ning omahe. Tangi turu Teguh langsung adhus lan siap-siap. Isih tapihan anduk, Teguh bukak lemarine, milih-milih klambi. Bola boli Teguh nganggo klambi, nanging bola bali uga nyopot klambi amarga dheweke kurang PD karo klambine. Pungkasane Teguh molih kaos putih lan katok jeans ireng. Sadurunge mangkat dheweke nganggo wewangian. Teguh metu saka kamar, ibuke lewat ing ngarepe banjur aruh-aruh,

“Hem, ambune. Arum tenan iki.” Celathune ibu sinambi ambegan suwi, “Anak lanang arep menyang ngendi t? Minggu-minggu tangine gasik, wis wangi sisan.” Sambunge.

“Ibu, ampun diece ta. Kula badhe kerja kelompok kok.” Wangsulane Teguh.

“Kerja kelompok kok wangi banget?” Celathune ibu kanthi ngece.

“Saestu bu.”,”nggih sampun, kula budhal rumiyin inggih.” Tembunge Teguh sinambi sungkem.

“Ya, Le. Ati-ati.”

Teguh metu saka omahe, lumaku menyang halte. Dheweke arep numpak bus, amarga omahe Dewi rada adhoh. Durung adhoh Teguh lumaku, ana swara nyeluk Jenenge,

“Teguh...”

Teguh noleh buri, kadelok Kinanthi kang lagi ngontel sepedha nyedaki dheweke.

“Kowe arep menyang ngendi, Guh?” Pitakone Kinanthi ngos-ngosan amarga bubar pit-pitan, “ Dengaren minggu isuk ngene iki wis guanteng?hahaha.” Sambunge sinambi ngakak.

“Halah, malah ngece? Aku meh garap tugas kelompok neng omahe Dewi.” Semaure Teguh.

“O, pantes.” Celathune Kinanthi mesam-mesem.

“Lho ta. Isih ngece wae. Wis ah, aku meh mangkat. Yen neng kene terus mengko mundhak telat.” Sumaure, “Aku mangkat dhisik.” Sambunge Teguh sinambi ngepuk pundhake Kinanthi.

“Ya, ati-ati. Eh, mengko yen wis bar olehmu garap tugas dolan neng omahku ya.” Tembunge Kinanthi.

Teguh lanjut lumaku menyang halte. Durung tekan halte, wis ana bus kang wis mandheg banjur Teguh lumayu supaya bisa numpak bus iku. Ing dalan, Teguh terus mikirke cara kanggo guneman karo Dewi amarga dheweke ora gelem kedadean ing kelas wingi kalakon maneh.

Teguh ngadeg ing ngarepe sawijining omah. Dheweke delengi nomer omah lan alamat ing kertas cilik kang wingi wis diwenehi Dewi. Sabubare mantep, dheweke mejet bell kang ana ing ngarep lawang. Suwi, ora ana sing bukakna lawang. Teguh mejet bell maneh. Atine deg-degan. Ora suwi, lawang omah kabuka dening wong. Dewi. Mripate Teguh mentholo delengi Dewi kang nganggo rok lan rambute dijepeti kupu-kupu cilik katon manis banget.

“Teguh. Ayo melbu.” Guneme Dewi. Teguh ngetutke Dewi tekan ruang tamu.

“Lungguh dhisik, Guh. Dak gaweke ngombe.”

“Eh, Dewi.” Lagi lumaku rong jangkah, Dewi diceluk Teguh. Dewi noleh buri sinambi delengi Teguh.

“Dewi, aku arep jaluk ngapura ngenani kedadean ing mall kae. Kowe dak tabrak lan klambimu kena es krimku. Uga kedadean wingi nalika ing kelas, kowe ngajak omong aku nanging ora tak gagas. Aku mung manthuk-manthuk.” Celathune Teguh sinambi delengi mripate Dewi. Dewi mesem.

“Ora apa-apa, Guh. Kedadean sing wingi-wingi wis dak lalekake, tur aku dudu wong sing senenge dendam.” Semaure Dewi mesem sinambi nyekel pundhake Teguh. Teguh dadi lega atine, banjur kalorone mesam-mesem.

“Eh, nganti lali. Mengko dhisik ya, dak gaweke ngombe.” Celathune Dewi sinambi guyu-guyu.

Kahanan nalika garap tugas dadi anget lan raket banget. Guyonan-guyonan ora pernah ilang saka kalorone. Wayah awan, Teguh lan Dewi mangan bareng karo masakan kang wis dimasak bareng. Masak-masak ing dapur uga ora ucul saka guyonan. Isuk ganti awan, awan ganti sore, sore ganti bengi. Ora ngira wektu iku cepet banget. Jam pitu bengi Teguh pamit mulih, “Dewi, aku mulih dhisik ya.”

“Iya, ati-ati ya.” Saure Kiananthi.

“Ngapurane ya. Aku dolan neng kene ora ngerti wayah. Dolane nganti bengi.”

“Ora apa-apa, Teguh. Aku seneng didolani kowe kok.” Krungu Dewi ngomong ngono, Teguh langsung mesam-mesem. Nanging Dewi malah kisinan banjur dingkluk.

“Matur nuwun, aku mulih dhisik.” Celathune Teguh, Dewi mung dingkluk meneng isih kisinan. Teguh lumaku metu saka pager omahe Dewi.

“Teguh.” Dewi nyeluk Teguh. Teguh noleh.

“Ati-ati neng dalan ya.” Celathune Dewi sinambi mesem, banjur melbu omah.

Atine Teguh banget-banget olehe deg-deg pyar. Rasane kaya lagi mabur pinuju lagit kang dhuwur. Dheweke tresna marang Dewi.

***

Wayah isuk. Teguh mangkat sekolah luwig gasik. Dheweke rumangsa luwih semangat sekolah. Bener, kabek iku gara-gara Dewi kang nengsemake atine Teguh. Nalika dheweke mangkat, ing kelas isih sepi. Durung ana murid sing wis mangkat. Dheweke lungguh ing kursine lan deloki ngarep. Kelingan esemane Dewi kang nengsemake atine. Kelingan kaya ngono Teguh mesam-mesem dhewe. Kanca sakelase wis rada akeh kang mangkat. Kinanthi uga wis mangkat. Nanging praupane iki beda karo biasane. Dina iki Kinanthi hawane mrengut tur ora semangat. Ngerti kaya kahanane Kinanthi, Teguh nyelathu,

“Kowe kenapa, Kin? Lara apa piye? Kok pucet banget?”

“Ora kenapa-kenapa.” Sumaure sengak.

“Temenan?” Takone Teguh, Kinanthi mung manthuk-manthuk, “Eh, Kin. Kowe ngerti? Wingi ki aku neng omahe Dewi nganti bengi. Wah, aku jane y ora kepenak karo Dewi lan wong tuane, nanging piye meneh? Wis kebacut.” Sambunge.

“O.” Jawabe Kinanthi. Teguh bingung ngrungoke jawabane Kinanthi kang cendheg banget.

“Kin, kowe nesu karo aku?” Pitakone Teguh.

“Pikir dhewe!” sumaure Kinanthi.

Teguh ambegan dhawa, “Ayo ta, Kin. Ngomong wae. Luputku neng ndi?”

“Kowe ora luput, aku sing luput ngongkon kowe mampir neng omahku yen tugas kelompokmu wis bar. Kamangka kowe lagi seneng karo Dewi.” Celathune Kinanthi.

“O iya. Aku lali, Kin. Aku jaluk ngapurane, Kin.” Tembunge Teguh melas.

Kinanthi meneng, mrengut wae. Teguh ngrayu-ngrayu Kinanthi,

“Kin, aku jaluk ngapurane ta. Jare kanca raket? Kanca raket ora?” Celathune sinambi jawil-jawil janggute Kinanthi. Saya suwi Kinanthi gelem guyu,

“Hish, kowe ki lho. Nggilani banget. Risi ngerti.” Celathune Kinanthi.

“Nah, ngono ta. Guyu, aja mrengut wae. Mengko mundhak cepet tua.” Semaure Kinanthi.

“Lha kowe gawe mangkel aku og. Eh, mengko neng perpus yo.” Pangajake Kinanthi.

“Oke.” Semaure Teguh sinambi mamerke jempole. Kalorone guyon-guyon maneh.

Ora suwi Dewi melbu kelas. Teguh langsung delengi, Dewi delengi Teguh uga banjur mesem. Deleng kaya ngono, Teguh langsung salah tingkah mesam-mesem.

“Teguh, Kinanthi.” Dewi aruh-aruh.

“Kinanthi.” Teguh bales aruh-aruh. Kinanthi mung mesemi Dewi.

Dewi lungguh ing palungguhane. Teguh delengi Dewi saka buri. Ing palungguhane, Dewi nyisiri rambute kang dhawa, ireng, lan lurus iku. Mripate Teguh ora ucul saka rambute Dewi. Teguh mandheg delengi rambute Dewi nalika Kinanthi nyelathu, “Aku arep neng toilet.” Teguh mung manthuk-manthuk. Kinanthi lumaku metu saka kelas. Dewi malik awake madep Teguh,

“Teguh, wingi tekan omah jam pira?” Pitakone Dewi.

“Jam setengah sanga.” Sumaure Teguh

“Lha kok bengi banget ta, Guh?”

“Iya, soale nyegat buse sing suwi. Ora apa-apa, sing penting wis bali omah tur saiki aku uga bisamangkat sekolah maneh, hehehe.” Guneme Teguh. Dewi mesem.

“Guh, mengko menyang perpus yo.” Pangajake Dewi.

“Ayo.” Semaure Teguh bungah. Bubar ngono, kalorone geguyonan. Kinanthi wis mulih saka toilet. Lakune Kinanthi bebarengan karo lakune Bu Ambar kang uga melbu ing kelas. Sanalika murid-murid langsung anteng banjur piwulangan diwiwiti.

Tabuh setengah sepuluh bell dhawa muni, tandhane wayah ngaso kanggo bocah-bocah. Murid-murid pada metu kelas menyang kantin, lapangan, perpus, taman lsp, kalebu Teguh lan Kinanthi. Nanging sadurunge metu saka kelas Teguh nyelathu,

“Kin, Dewi uga arep melu ing perpus.”

Kinanthi meneng lan delengi Teguh, nanging ora suwi semaur, “O yawis ta ora apa-apa. Aku ora sida menyang perpus kok.” Kinanthi mesem kapeksa.

“Lho? Kenapa,Kin?” pitakone Teguh.

“Aku mau ki dikon ngadhep Bu Mimin.”

“Lha ana apa?”

“Aku dhewe durung ngerti.” Sumaure Kinanthi, “Ngene wae, mengko yen wis bubar ngadhep Bu Mimin aku nyusul neng perpus.” Sambunge.

“O ngono. Yawis, aku tak menyang perpus karo Dewi.”

“Iya.” Sumaure Kinanthi lirih.

Teguh marani Dewi ing palungguhane,” Ayo, Wi. Menyang perpus saiki.

“Ayo.” Dewi lumaku karo Teguh. Nalika tekan lawang kelas, Dewi mesemi Kinanthi. Kinanthi bales mesem, kapeksa.

***

Teguh lan Kinanthi lumaku bebarengan ing lorong-lorong rak buku ing perpus. Kalorone wis nemokake buku kang kepingin diwaca banjur lumaku pinuju kursi kan ana ing tengah perpus. Teguh narik kursi siji supaya Dewi bisa lungguh.

“Matur nuwun.” Ujare Dewi sinambi mesem. Teguh mesem uga.

“Teguh.” Celathune Dewi.

“Apa, Wi?”

“Kowe karo Kinanthi kancanan raket?” Pitakone Dewi.

“Wo, ya reket banget. Wiwit cilik wis kacanan, omahe ya cedhak karo omahku. Pokoke, susah lan seneng kuwi mesthi dilakoni bareng-bareng.” Ujare Teguh kanthi semangat.

“O ngono.” Guneme Dewi, “Em, yen miturut pangarsaku ta, Guh. Kinanthi iku seneng marang kowe.” Sambunge.

“Hahahaha, ora mungkin. Kinanthi ki kanca raketku. Raket banget malah wis kaya sedulur. Kowe ki lho, ana-ana wae.” Sumaure Teguh ngakak.

Wiwit saka iku, Teguh lan Dewi tambah raket banget. Saben bali sekolah mesthi mlaku-mlaku dhisik. Garap tugas uga dilakoni bareng. Teguh wis jarang bali bareng Kinanthi. Nganti nalika dina minggu Teguh lan Dewi mlaku-mlaku ing sawijining taman, teguh medarke apa sing dirasake dhweke marang Dewi.

“Dewi.”

“Ana apa, Guh? Ujare Dewi.

“Aku arep ngomong.”

“Ya, ngomong wae.” Celathune Dewi kalem.

“Kapisan aku ketemu kowe, nalika aku nabrak kowe. Atiku rasane deg-deg pyar bisa ketemu dewi saka kayangan kaya sliramu. Aku kesengsem marang sliramu awit nalika iku. Apa maneh bisa sakelas karo kowe, asring garap tugas bareng lan balik bareng saya nuwuhake rasa tresnaku marang sliramu, Dewi.” Teguh meneng sadhela, “Aku tresna marang sliramu. Tampaa atiku iki Dewi.” Sambunge.

Dewi dingkluk lan meneng rada suwi. Atine Teguh deg-deg pyar delengi Dewi kaya mangkono. Dewi delengi mripate Teguh. Mesem.

“Iya, Guh. Aku nampa atimu.” Semaure Dewi lirih. Teguh bungah banget. Rasane teguh wis bisa dadi kampiun.

***

Teguh ngeterke mulih pacar anyare tekan omah. Teguh isih neng ngarep omahe Dewi ngenteni Dewi ngantu melbu omah, kaya-kaya mesthikake pacare melbu jero omah kanthi slamet. Teguh mulih nalika Dewi wis melbu ing omah. Ing dalan pinuju omah, teguh mesam-mesem bungah. Saka kadhohan teguh deleng Kinanthi ngonthel sepedhane, banjur dheweke mlayoni Kinanthi.

“Kinanthi.” Celuke Teguh.

Kinanthi mandheg ngonthel sepedhane, “Ana apa, Guh?”

Teguh ngos-ngosan, “Kinanthi... Aku duwe kabar becik.”

“He? Apa, Guh? Ayo ndang crita.”

“Aku...” Teguh ngos-ngosan maneh.

“Ayo ta, Guh. Apa? Kowe apa?” Pitakone Kinanthi, dheweke penasaran banget.

“Aku wis pacaran karo Dewi.” Teguh bungah. Sanalika ana bledheg lan udan deres. Atine Kinanthi uga rasane kaya kena bledheg. Lara banget. Perih. Eluh metu saka mripate Kinanthi, nanging ora katon amarga ketutupan banyu udan kang deres banget.

“Apik kuwi, Guh. Kowe lan Dewi memang cocog.”

“Kowe ya mikir kaya mangkono?” Teguh bungah, “Kowe memang kanca raketku.” Sambunge Teguh.

Kinanthi manthuk-manthuk lan guyu kapeksa, “Guh, aku arep balik. Aku dikongkon bali cepet karo ibuku.”

“Heeh, cepet ndang bali. Mundhak digoleki ibumu.”

Kinanthi bali nrajang udan deres. Eluhe ora mandheg-mandheg olehe mili. Tekan kamare Kinanthi jupuk gitar ing sisih meja sinanune. Gitar iku gitar kang dipingini Teguh nalika ing mall biyen. Dheweke ngelus-elus gitar iku, elehe saya deres.

***

Gunging surya durung katon saka wetan. Pitik durung nembang saut-sautan. Nanging, Kinanthi wis ngonthel sepedhane menyang omahe Dewi sinambi gendong gitar ing pundhake. Kanthi maju-mundur dheweke mejet bell, amarga dheweke ngerti yen mertamu wayah ngene ora pantes. Lawang kabuka.

“Kinanthi?” Celathune Dewi kanthi kaget deleng Kinanthi wis ana ing ngarep omahe.

“Dewi, aku jaluk tulung...” Guneme Kinanthi.

***

Teguh mangkat sekolah kanthi bungah. Ora gagas ing bus suk-sukan karo penumpang liyane, dheweke tetep bungah. Dheweke kepingin cepet-cepet ketemu pacare, Dewi.

Img kelas Dewi wis lungguh ing papan palungguhane. Teguh marani Dewi banjur lungguh ing sisihe.

“Sayang.” Celathune Teguh. Dewi mesemi Teguh, nanging ana kasusahan ing mripate Dewi.

“Lho? Kowe kenapa? Kok sajake sedhih ngono?” Pitakone Teguh. Dewi mung meneng sinambi delengi mripate Teguh. Dheweke jupuk gitar banjur dewenehke marang Teguh.

“Gitar?” Pitakone Teguh.

“Bukaa!” Prentahe Dewi. Teguh buka gitar iku, banjur kaget nalika deleng gitar iku. Gitar arupa ireng doff kang biyen dipingini Teguh.

“Kuwi gitar saka Kinanthi.” Celathune Dewi. Teguh isih bingung.

“Subuh-subuh mau, Kinanthi mareng omahku. Nitipke gitar iki kanggo diwenehke kowe.” Sambunge Dewi.

“Lha kenapa kudu dititipke?” Pitakone Teguh bingung.

“Amarga Kinanthi wis ora neng kene. Dheweke wis pindhah ing Lombok.”

“Ora mungkin. Yen pindhah, mesthine Kinanthi ngomong karo aku.” Celathune Teguh.  Eluhe Dewi brebes mili sinambi manthuk-manthuk.

“Kinanthi wis mangkat neng Lombok isuk mau.” Guneme Dewi.

Teguh ngadheg saka papan palungguhane. Banjur lumayu metu menyang omahe Kinanthi. Lumayu sabanter-bantere.

Dideleng omahe Kinanthi. Pancen wis sepi ora ana wong babar blas. dheweke lungguh lemes. Nangis lan ngeling-eling nalika isih bareng-bareng karo Kinanthi.

***

Bapakne Andi delengi gitar tua. Gitar kang biyene saka Kinanthi, kanca rakete kang sejati seneng marang dheweke.

“Le...” Celathune bapakne Andi, “Kowe tak kandhani ya. Kowe aja pisan-pisan lali marang wong sing ana ing cedhakmu. Amarga yen wong sing ana ing cedhakmu iku nglungani kowe. Wis mesthi atimu bakal lara.” Sambunge bapakne.