Cerkak 'Apel'

APEL

Sruni, ibu kang saiki uga dadi bapak kanggo anak wadon siji-sijine. Iku kalakon amarga bojone wis mati. Mula Sruni kudu pontang-panting nyambut gawe golek duwit kanggo mangan sedina-dina lan sekolah anake. Sejatine Sruni kalebu wong duwe lan rada diajeni wong-wong. Nanging dheweke tetep pontang-panting nyambut gawe.

Asa, anak wadon siji-sijine Sruni isih umur limang taun. Dheweke wong kang sumringah lan seneng gambar. Dheweke uga seneng ngopeni tanduran ing buri omahe. Tanduran sing paling dieman-eman yaiku tanduran apel kang biyene ditandur bebarengan karo bapak lan ibune. Nalika ditandur, wit apele wis ana kembang apele. Saben dina Asa niliki tanduran apele uga dirumat.

Asa kelingan nalika nandur wit apel rikala bapake isih urip. Jaman iku kaluwargane seneng lan adhoh saka kasusahan.

“Bapak, apele pundi?” Pitakone Asa.

“Lha iku.” Celathune bapake sinambi duding kembang.

“Lha iku kembang, Bapak. Apele pundi?” Semaure Asa bingung.

“Anakku, kembang iku yen disirami lan dirumati besuke bisa dadi buah apel abang kang gedhe lan legi banget.” Celathune ibune.

“Kapan bisa dadi gedhe? Isih suwi?” Pitakone Asa maneh.

Bapakne mesem, “Kabeh kuwi ana prosese, Cah ayu.” Celathune bapakne sinambi ngelus-elus rambute, “Kaya Asa, ora langsung gedhe. Biyen, Asa isih cilik menthik, saiki deleng! Wis gedhe, wis bisa maem dhewe, pakpung dhewe.” Sambunge.

“Hihihi. Tegese isih suwi, Pak?” Asa ambegan dhawa, “Sesuk yen wis gedhe, apele meh tak maem dhewe.” Sambunge Asa.

“Iya anakku sayang, dimaem Asa wae.” Guneme ibune bungah.

Saiki, wis ora ana maneh guyonan bareng bapakne. Bapakne wis lunga menyang sisihing Gusti. Asa delengi apel sing buahe wis gedhe banjur didemek. Lagi didemek, buahe wis tiba, pratandha buahe wis mateng.

Dheweke lumayu melbu omah goleki ibune.

“Ibu.”

“Ana apa, Asa?” Pitakone ibune.

Asa ngelungke buah apel, “Ayo bu, buah apele dimaem bareng-bareng.” Celathune sinambi mesem. Ibune mesem delengi Asa.