Cerkak 'Suci'

SUCI

Sinaring surya ngintik ing jendhela kamar nalika Suci tangi saka mimpi-mimpine. Mimpi-mimpi kang mung bisa dadi mimpi. Mimpi-mimpi kang beda adhoh karo kasunyataning uripe saiki.

“Anak wedhok,,,yen wis mentas adhus sarapan kene” Celuking  ramane marang Suci.

“Nggih, Pak”  Sumaure Suci, banjur cekat ceket salin lan nganggo sepatu. Dheweke mandengi sepatu olehe mulung ramane kang wis elek. “Kapan ya aku bisa duwe sepatu kang apik wujude?”  Pikire Suci.

“Ayo ndang sarapan mengko mundhak kawanen”  Tembunge ramane.

“Nggih, Pak”,”Pak,,em,,  kula mbok dipundhutke sepatu enggal. Ampun mulung, Pak. Nanging pundhutke sing enggal.”

“Iya nduk. Yen bapak duwe rejeki, mengko tak tukokake. Sing penting srapan dhisik, yen wis bar mangkat sekolah.”

Suci mung meneng, ora nyauri ramane. Sabubare sarapan, Suci mangkat sekolah diterke ramane nganggo pit jengki tuwa. Sejatine ing atine Suci ora seneng diterke ramane numpak pit jengki tuwa iku, amarga dheweke isin, senenge diece  kanca-kancane.

Tekan sekolah Suci langsung lumayu tanpa pamit, ramane mung gedheg-gedheg ndelengi anake lumayu saka kadhohan. Suci isih lumayu sabanter-bantere nganti ora sengaja nabrak kancane.

“Adhuh, sepatuku.” Bengoking Sruni sing sepatune kutahan jus.

“Eh, ngapurane ya.” Tembunge Suci.

“Opo? Ngapura? Enak-enakan,, delengen iki sepatuku, kotor. Mengko mundhak rusak pie? Kowe ngerti sepatuku rega piro? Kowe ora bakal bisa tuku, Bocah kere.” Muntabing Sruni.

Suci ora bisa ngomong apa-apa.

“Heh bocah kere. Lungaa saka kene. Panggonanmu ki ora neng kene. Bocah kere, mambu kaya kowe pantese neng tong sampah wae.”  Sambunge Sinta.

“Hahahahaha....” kanca-kancane padha ngakak ngece Suci.

Weruh kanca-kancane padha melu ngakak, banjur eluhe Suci mbrebes mili ora bisa mandheg. Dheweke lumayu metu saka sekolah. Lumayu sabanter-bantere. Ramane weruh anake lumayu ing pinggir dalan. Ramane nyeluk-nyeluk,

“Suci,,,, Suci, anakku.”

“Emoh, aku moh dadi wong kere. Aku emoh dadi anake wong kere.” Bengoking Suci, lumayu sinambi nangis.

“Nduk, cah ayu. Mandhega olehmu lumayu. Eling, istighfar nduk.” Tembunge ramane.

Ora ngira ana truk box saka lor dalan sing lakune ngebut banget. Nanging Suci ora weruh lakuning truk mau.

“AAAAAAA,,,”, Bruukk, awake Suci mental saka truk sing nabrak dheweke.

“Suciiiii,,,,.” Ramane mlayoni awake Suci kang gemletak kejet-kejet ing tengah dalan.

“Suci, Anakku,,,”

***

Awakke Suci gemletak ing kasur rumah sakit kang akeh alat-alat medhis sing nemplek ing awakke. Ramane prihatin delengi kahanane anakke siji-sijine.

“Pak Trisna, kula kedhah matur kalih jenengan ngenani kahananing Suci.” Tembunge Pak Dhokter.

“Pripun kahanane, Pak?”

“Nuwun sewu nggih, Pak. Kahananipun Suci menika parah sanget. Wonten pendarahan ing otak, tulang rusuke wonten sing patah banjur nusuk paru-parune. Kedhah enggal-enggal dipunoperasi.”

“Ya Allah Gusti, Suci anakku. Kenapa kowe sing kena lelara kaya ngene? Mending bapak wae sing kena lelara.” Tembunge ramane sinambi nangis nggeru-nggeru.

“Pak Dhokter, mangga enggal-anggal Suci dipunoperasi. Pinten-pintena bayaripun mboten dados menapa, Pak. Sing penting Suci cepet mari.” Sambunge ramane.

“Nggih, Pak. Nanging menika biayanipun kathah sanget. Bilih dipunetang menika ngantos atusan juta” Tembunge Pak Dhokter.

“Nggih, Pak. Mboten dados menapa. Kula purun nyade jiwa lan raga kula kagem Suci anakku.”

Swasana dadi bener-bener mrehatinke. Suster-suster uga mbrebes mili ngrungu omongane ramane Suci.

     Ramane Suci bingung arep kepriye. Dhuwite wis mesthi ora cukup kanggo biaya operasi. Arep utang, nanging ora bakal diprecaya amarga kahanan uripe kere temenan. Ing tengah-tengah lamunane, ana bapak-bapak sing marani ramane Suci.

“Nuwun sewu, Pak. Kadose kok panjenengan sedhih sanget?” Pitakone bapak-bapak.

“Nggih, Pak. Kua betah arta kathah kagem operasi anak kula, nanging kula bingung, mboten gadhah arta, bilih ngampil arta nggih mboten disukani. Kula purun nyade jiwa lan raga kula kagem anak kula Pak.” Tembunge mantep.

“Ooo,,,nggih, mekaten Pak. Garwa kula betah donor ginjal, nanging mboten wonten ingkang purun donoraken ginjale. Panjenengan kersa nyade ginjalipun panjenengan dateng garwa kula? Samangke, operasinipun anak panjenengan kula tanggung, Pak” Tarine bapak-bapak mau.

“Masya Allah, saestu, Pak? Nggih, kula purun. Kula purun sanget, Pak” Tembunge ramane bungah.

***

Suci nembe sadar saka obat bius bekas operasi, dheweke ora sadar wus telung dina. Saiki awake wis normal, kari ngenteni jahitane garing. Suci noleh kiwa tengen, neng ruangane mung ana suster loro lan dhokter siji. Dheweke golekki ramane,

“Bapak ngendi, Sus?” Suster-suster ora kuwasa mendhem tangis.

“Dhok, bapakku ngendi??”

“Sareh, Suci. Nalika arep golek dhuwit kanggo biaya operasi, bapakmu donorake ginjale marang pasien kene. Nanging bapakmu pendarahan nalika operasi lan ora bisa ditulung.”

“Ora, ora mungkin bapak seda. Ora mungkin. Bapak durung mundhutake aku sepatu anyar. Bapak ora pareng mblenjani janjine.” Pangucape Suci sinambi nangis nggeru-nggeru. Saknalika kahanan ing kana sedhih banget.

“Iki dhik. Titipan saka ramamu sing ditulis sadurunge operasi.” Suster menehi Suci titipan saka ramane suci.

Suci anak wedokku sing dak tresnani

Bapakmu iki sejatine mung manungsa biasa

Bapak durung bisa nyenengke awakmu

Bapak nyuwun ngapurane ya anakku

Nanging percayaa,

Apa-apa sing dak lakoni iku kanggo kowe anakku

Bapak tresna marang sliramu

Iki bapak wis mundhutke sepatu anyar

Yen ora seneng sepatune, ya ngapurane ya

Bapak ora isa milih

Mugaa kowe urip mulya anakku

Bapakmu .

Suci nangis olehe maca surat lan delengi sepatu anyar saka ramane. Saikine dheweke eling marang welas asih lan upayane ramane kang wis jaga lan nguripi Suci tanpa eling bebaya.